Soms heb je even de input van iemand anders nodig om een gebeurtenis in je leven te begrijpen. Minous, mijn eigen & wijze 12-jarige poes, geeft mij wat dat betreft regelmatig een figuurlijk zetje :-).
Ruim een maand geleden krijg ik contact met een lieve en bijzondere hond die al wat ouder is. Hij is plotseling ernstig ziek geworden. Op het moment dat ik op verzoek van zijn eigenaresse met hem spreek is hij net ziek en hij geeft aan mij zijn fysieke ervaringen door. Hij is ook wat gefrustreerd en in paniek omdat hij niet meer alles kan wat hij graag wil doen, zoals met de andere honden meerennen op het strand. Hij is helemaal niet bezig met doodgaan, sterker nog, léven wil hij, hoe meer hoe beter!
Deze boodschap geef ik ook door aan zijn eigenaresse. De medische behandeling die hij krijgt slaat echter niet goed aan. De dierenarts doet zijn best maar de hond wordt steeds zieker. Na een paar weken is het geen liefde meer om hem nog langer te laten lijden en zijn gezin neemt het besluit om hem in te laten slapen. Hij laat een lege plaats achter en zijn gezin mist hem verschrikkelijk.
Het nieuws dat hij is overleden, slaat ook bij mij in als een bom. Los van het feit dat ik het verlies verdrietig vind voor zijn gezin, vraag ik me ook af wat ik heb gemist. Hoe kan het dat dit belangrijke stuk niet in het contact naar voren is gekomen? Terwijl ik er wel naar gevraagd heb. Toch een beetje ontdaan zoek ik naar antwoorden. Logische antwoorden zijn voor mij dat een contact een momentopname is, dat een ziek mens of dier ook vaak niet zijn eigen diagnose of prognose kan geven. Dat het bij mensen ook niet altijd direct duidelijk is waar een ziekte uiteindelijk toe leidt. En dat een intentie niet altijd werkelijkheid wordt.
Minous komt bedaard naast me zitten op de bank terwijl ik hierover aan het herkauwen ben. Langzaam word ik me bewust van een nieuwe stroom van gedachten en gewaarwordingen. Tussen mijn gedreven zoekende gedachten in klinkt subtiel een andere, lichtere toon. Minous deelt informatie met mij.
Haar boodschap is kort, ze is meestal zo helder dat ze niet ‘veel woorden’ nodig heeft om haar wijsheid met mij te delen.
“Intuïtieve communicatie tussen mensen en dieren kan bestaan als er deels een overlap is in bewustzijn. Bij sommige mensen is er geen overlap met dieren en dat is ook goed. In de overlap kan gedeeld worden wat nodig is, en prettig. Maar er kunnen dus dingen zijn die een mysterie blijven, die we wellicht nooit van elkaar zullen of kunnen weten. Voor de rest blijft het dier een dier en de mens een mens. En dat is maar goed ook.”
Ze zet me weer met beide voeten op de grond. Haar boodschap helpt mij de situatie beter te begrijpen en te accepteren. Hoe verdrietig het ook is dat deze hond is overleden, ik had op dat moment niet kunnen weten dat hij zou overlijden omdat hij daar eenvoudigweg zelf ook nog niet was. En als ik het al had geweten, dan is het maar de vraag of ik er iets aan had kunnen doen. Hij is zijn eigen weg gegaan. Na een goed leven bij een gezin waar hij dol op was, is er liefdevol afscheid van hem genomen. En ik heb door deze ervaring weer een beetje bijgeleerd. Met dank aan deze bijzondere hond, zijn gezin en natuurlijk mijn eigen kanjer Minous.
Oorspronkelijke publicatiedatum 27 mei 2015